Ahmet YAVUZ

  Terörle mücadele üzerine Acımız büyük, hem de çok büyük. Ama ilk değildi, son da olmayacak! Hatta kısa süre sonra unutacağız; tıpkı Dağlıca’yı, Aktütün’ü unuttuğumuz gibi… Suya yazdığımın bilincinde olarak belki bir katkı olur diye kaleme aldım. Önce beş önemli konunun altını çizelim: Birincisi , birileri vatanseverliğin tapusunu almış, kendi dar dünyasının dışına çıkılmasını hainlikle yaftalamayı marifet sayıyor. Onların bu tutumunu alkışlayan kalabalıklar oldukça ve cesaret kaynağı olmayı sürdürdükçe keyfilik sürecek demektir. Bu durum, aklı başında birçok kişinin ülke meselelerini özgürce sorgulamasını ve görüş ileri sürmesini engelleyici etki yaratıyor. Kimisi korkuyor, kimisi ‘bana ne’ diyor! Fikri çölleşme büyüyor… İkincisi , 20 yıl önce PKK saldırıları sonrası TSK’yi yerden yere vuranlar, bugün koşulsuz olarak onu destekler görünüyor. Bu nefret/sevgi dengesizliği en çok TSK’ye zarar verdi, veriyor, vermeye devam edecek… İki TSK’miz yok. Ona göz bebeğimiz gibi sahip ç

Annemin ardından 1 Aralık sabahı 06.00’da telefonumun sesini duyunca irkildim ve uyku sersemliğiyle anladım olup biteni. Belli ki gelen haber annemin ölümüyle ilgiliydi. Açtım, Seza’nın acılı sesi bekleneni açığa vurdu. Annem ölmüştü. Oldukça serinkanlıydım ama giden bir anaydı. Lütfiye ile sarıldık birbirimize anneme sarılır gibiydik ikimiz de… Uzunca sayılacak bir zamandır hastaydı. Bir ölçüde unutkanlık da başlamıştı. Her gün konuşurduk. Son zamanlarda benim aramamı beklemeden kendisi arar olmuştu. Öyle ki bazen aradığını unutuyor, tekrar arıyordu gün içinde. Ama yine de zihin berraktı.   28 Mayıs 2023 günü öğleden sonra kötü bir haber almıştık. Annem düşmüş ve kalça kemiğini kırmıştı. Apar topar Kadirli’de aldım soluğu. Nasıl da hastaydım! Çok uzun sürmüştü grip… Ağustos’ta annemle 10 gün geçirdik İstanbul’da. Unutkanlıkları artmıştı. Torunlarını görüp mutlu olsa da kendi iç dünyasına dönmekte ve sürekli dualar etmekteydi.   Ağrıları vardı. Prof. Dr. Kenan Keklikçi’yi ziyare